Με αλεύρι και ατάκες: Ο Καρανάτσιος τα ζυμώνει όλα
Το πρωί θα τον βρεις στο φούρνο να «ζυμώνει για να θρέψει το σώμα» και το βράδυ στο σανίδι, να «ζυμώνει για να θρέψει το πνεύμα». Ο Κώστας Καρανάτσιος, ένας ξεχωριστός performer, συγγραφέας και σατιρικός παρατηρητής της ζωής, προσφέρει μια μοναδική συνύπαρξη τέχνης και καθημερινότητας. Εδώ και 25 χρόνια, αυτή η δημιουργική ψυχή «δεν μπορεί να ξεκολλήσει από τη σκηνή». Με τον αφοπλιστικό του χιούμορ και τον αυτοσαρκασμό του, μοιράζεται τις σκέψεις του για την τέχνη και τον τόπο του σε μια συνέντευξη στο kozan.gr, αποκαλύπτοντας πως ο φούρνος και το θέατρο δεν είναι απλώς δύο ξεχωριστοί δρόμοι, αλλά ουσιαστικά κομμάτια της ίδιας ζωής: της ανάγκης να δίδει και να παίρνει ζωή.
Από το φούρνο στο σανίδι
«Πώς μπήκε το θέατρο στη ζωή σου; Ποια ήταν η πρώτη σου επαφή με τη σκηνή;» αναρωτιέται κανείς. Ο Κώστας εξηγεί: «Αν και αυτές οι δύο τέχνες φαίνεται να απέχουν, μοιράζονται ένα κοινό στοιχείο: τη ζύμωση, η μεν για να θρέψει το σώμα και η δε το πνεύμα. Όταν αγαπάς κάτι, βρίσκεις πάντα τον χρόνο να το ενσωματώσεις στη ζωή σου, ακόμα και αν χρειαστεί να στερηθείς τον ύπνο—τουλάχιστον, αυτόν κάποια στιγμή θα τον χορτάσουμε!»
Η μαγεία του θεάτρου τον κέρδισε από την πρώτη παράσταση που παρακολούθησε ως θεατής: «Πώς μπορούσε ένα ψέμα να σε μεταφέρει αλλού και να σου προκαλέσει αληθινά συναισθήματα; Ήθελα να το ζήσω από μέσα», αναλογίζεται. Στη συνέχεια, συμμετείχε στο θεατρικό εργαστήριο του Θεατροδρομίου και από την πρώτη στιγμή που πάτησε στη σκηνή, ένιωσε σαν να είχε κολλήσει για πάντα εκεί. Φέτος, γιορτάζει 25 χρόνια στο θέατρο, υπογραμμίζοντας ότι «έχω δώσει και μου έχουν δώσει πολλά».
Ο Γερμανός τουρίστας και οι αξέχαστοι ρόλοι
«Ποιον ρόλο θυμάσαι πιο έντονα μέχρι σήμερα και γιατί;» ρωτά ο συνομιλητής του. Ο Κώστας απαντά: «Κάθε ρόλος είναι ένα συναρπαστικό ταξίδι, αλλά ο ρόλος του Γερμανού τουρίστα Όττο ήταν σταθμός για μένα, καθώς μου επέτρεψε να εξελίξω την κλίση μου στη σάτιρα και τη συγγραφή θεατρικών κειμένων». Στιγμές από το παρελθόν του δημιουργούν ένα πλούσιο, συναισθηματικό φάσμα που σμιλεύει τη δημιουργική του πορεία.
Αξιοπερίεργα και ανατροπές στη σκηνή
«Ποιο είναι το πιο αξιοπερίεργο ή άβολο περιστατικό που έζησες ποτέ πάνω ή πίσω από τη σκηνή;» ρωτάται. Με χαμόγελο θυμάται: «Έχω ζήσει πολλές τέτοιες στιγμές. Θυμάμαι μια φορά που έκανα μια κωμική παράσταση και στην πρώτη σειρά καθόταν ένας κύριος βλοσυρός και αγέλαστος. Ήθελα να κατέβω από τη σκηνή, όμως στο τέλος ήρθε και μου είπε πόσο το ευχαριστηθηκε! Δεν μπορούσα να πιστέψω στα αφτιά μου!»
Οραματισμός και καλλιτεχνική ανάπτυξη στην Κοζάνη
«Αν είχες τη δυνατότητα να «ζυμώσεις» μια αλλαγή στην πόλη, ποια θα ήταν αυτή;» Η απάντηση του Κώστα είναι ξεκάθαρη: «Αγαπώ πολύ την Κοζάνη και για αυτό στηρίζω τα στραβά της. Αν μπορούσα, θα πρότεινα να προσθέσουμε τέχνη σε κάθε γωνιά της. Αγάλματα, συντριβάνια και περίτεχνα παγκάκια θα μπορούσαν να αλλάξουν την ατμόσφαιρα της πόλης». Επικρίνει τη μονότονη λειτουργικότητα του αστικού χώρου, τονίζοντας την έλλειψη αισθητικής στην αρχιτεκτονική.
Η σάτιρα και η ελευθερία του λόγου
Στην αφορά της σάτιρας, ο Κώστας δηλώνει: «Η σάτιρα ως τέχνη δεν έχει όρια. Ο καλλιτέχνης πρέπει να είναι ελεύθερος να εκφράζεται. Τα όρια της σάτιρας είναι προσωπικά, και ο καθένας πρέπει να απορρίπτει ό,τι δεν αποδέχεται χωρίς φανατισμό». Αυτή η στάση αντικατοπτρίζει τη φιλοσοφία του να σατιρίζει καταστάσεις και συμπεριφορές, χωρίς να επιτίθεται σε συγκεκριμένα άτομα.
«Ποιες προκλήσεις αντιμετωπίζουν σήμερα οι θεατρικές ομάδες στην Κοζάνη;» ρωτάται και αναφέρει ότι οι θεατρικές ομάδες στην περιοχή του παρουσιάζουν αξιόλογο έργο, αλλά η πρόκληση είναι να φέρουν νέο κόσμο στο θέατρο, καθώς η τεχνολογία και το διαδίκτυο έχουν αλλάξει τη σχέση του κοινού με τις τέχνες.
Η Κοζάνη ως θεατρικός χαρακτήρας
«Αν η Κοζάνη ήταν θεατρικός χαρακτήρας, ποιος θα ήταν;» Αφήνει τη φαντασία του ελεύθερη και την περιγράφει ως «έναν ξεπεσμένο νεόπλουτο που πέρασε χρόνια ξοδεύοντας χωρίς να σκέφτεται το αύριο, μέχρι να του κόψουν το ρεύμα!» Η θεατρική γλώσσα τονίζει τις τραγικές πτυχές της κοινωνικής πραγματικότητας με χιούμορ και ανατροπή.