Η Σημασία της Υποστήριξης και της Κατανόησης των Υποστηρικτών Ατόμων με Αναπηρία

Με αφορμή την κραυγή αγανάκτησης ενός πατέρα από την Κοζάνη, του κυρίου Άκη Αναστασιάδη, γινόμαστε μάρτυρες ενός συγκλονιστικού δράματος που βιώνει το παιδί του και η οικογένειά του. Ο πατέρας περιγράφει τον Γολγοθά που διανύει το παιδί του, το οποίο αντιμετωπίζει σοβαρά και μη αναστρέψιμα προβλήματα υγείας. Το kozan.gr δε μπορεί να παραμείνει σιωπηλό απέναντι σε τέτοιες καταστάσεις, καθώς οι αγώνες αυτών των οικογενειών δεν είναι μοναδικοί, αλλά εκφράζουν τη συλλογική μας πραγματικότητα.

Η περίπτωση του παιδιού αυτού, το οποίο έχει αφαιρεθεί το παχύ έντερο και υποβάλλεται σε καθημερινές ανάγκες φροντίδας και σοβαρές ιατρικές επεμβάσεις, αναδεικνύει την αδικία ενός συστήματος που συχνά υποτιμά τη ζωή και τις θυσίες αυτών των οικογενειών. Είναι απογοητευτικό το γεγονός ότι ένα παιδί με τέτοια ανάγκη και με το φορτίο της αναπηρίας, έχασε το επίδομα αναπηρίας. Αυτό υποδηλώνει μια αναλγησία εκ μέρους των θεσμών και της Πολιτείας, οι οποίοι μετρούν τη σοβαρότητα μιας κατάστασης με κριτήρια που δεν λαμβάνουν υπόψη τον ανθρώπινο πόνο.

Η Πολιτεία δεν φαίνεται να αξιολογεί σωστά τις συνθήκες που βιώνουν οι οικογένειες με άτομα που έχουν αναπηρίες. Υπάρχουν ανακοινώσεις που αναφέρουν ότι η αναπηρία «λήγει» μετά από κάποιο συγκεκριμένο χρονικό διάστημα ή ότι οι παθήσεις είναι «καλοήθεις», βασιζόμενοι απλώς σε στατιστικά στοιχεία. Η καθημερινότητα αυτών των οικογενειών απαιτεί διαρκή προσοχή και φροντίδα, γεγονός που αναγνωρίζεται μόνο από τους γονείς που συχνά θυσιάζουν τις προσωπικές τους ανάγκες για να υποστηρίξουν την υγεία των παιδιών τους. Η αναγνώριση αυτής της κατάστασης από την Πολιτεία είναι επιβεβλημένη.

Η Καταγγελία και η Αναγκαία Αναγνώριση

Ο κύριος Αναστασιάδης δεν ζητά τίποτα παραπάνω από το να μπορεί να φροντίσει το παιδί του με αξιοπρέπεια και να του παρασχεθούν οι δυνατότητες που του αναλογούν, χωρίς την αδυναμία του κράτους να αναγνωρίσει την πραγματικότητα της αναπηρίας. Το δικαίωμα στη βοήθεια και στην αναγνώριση του αγώνα που δίνεται καθημερινά για τη ζωή και την ευημερία του παιδιού είναι θεμελιώδες.

Η πολιτεία οφείλει να αναθεωρήσει τις προσεγγίσεις της και να αναγνωρίσει ότι η αναπηρία δεν έχει ημερομηνία λήξης, ούτε περιορίζεται σε πέντε χρόνια. Είναι χρέος όλων μας να επανεξετάσουμε τους όρους και τις συνθήκες υπό τις οποίες ζουν αυτές οι οικογένειες και να βρούμε τρόπους στήριξης που να ανταποκρίνονται στις πραγματικές τους ανάγκες.

Η υγεία και η ευημερία των παιδιών μας είναι η προτεραιότητά μας. Καθώς βιώνουμε τις προκλήσεις που επιφέρει η κοινωνική ανισότητα, ας αναλογιστούμε πόσο σημαντική είναι η αλληλεγγύη μας για την εξασφάλιση ενός καλύτερου μέλλοντος για όλα τα παιδιά, ανεξαρτήτως προκλήσεων και περιορισμών.