Η Ιστορία Μιας Οικογένειας που Πλήρωσε το Βάρος της Κρίσης
Η ζωή μπορεί συχνά να μας επιφυλάσσει ανατροπές και προκλήσεις. Η μητέρα μου αναγκάστηκε να πάρει ένα δάνειο το 2000 για να εξασφαλίσει στέγη για εμάς, τα παιδιά της. Για χρόνια, πλήρωνε κανονικά τις δόσεις, χωρίς καμία καθυστέρηση. Ωστόσο, ήρθαν οι δύσκολες στιγμές: η οικονομική κρίση, οι ασθένειες, ο θάνατος του πατέρα μου, και τελικά η αναπηρία της μητέρας μου. Σήμερα, η μητέρα μου αντιμετωπίζει το 86% αναπηρίας και ζει στηριζόμενη μόνο σε μία σύνταξη, με καμία άλλη πηγή εσόδων.
Δυστυχώς, τα πράγματα επιδεινώθηκαν. Η τράπεζα μας πήρε το σπίτι και το πέρασε σε κάποιο fund μέσω πλειστηριασμού. Τώρα και η μοναδική κατοικία που της απέμεινε είναι υπό απειλή. Μάλιστα, οι πιστωτές απειλούν να της δεσμεύσουν και τη σύνταξη, αφαιρώντας ό,τι λίγο της έχει απομείνει.
Θα πρέπει να τονιστεί ότι δεν ήμασταν πλούσια οικογένεια ούτε στρατηγικοί κακοπληρωτές. Ήμασταν μια οικογένεια που επέζησε από τις συνέπειες της κρίσης και είχε εγκαταλειφθεί από την πολιτεία. Ωστόσο, ποια πολιτεία μιλάμε; Αυτή που κυβερνά σήμερα με φιέστες και deals με funds, ενώ αφήνει τους άρρωστους, τους ηλικιωμένους, και τους ανάπηρους στο στόχαστρο;
Και όλα αυτά συμβαίνουν με την υποστήριξη της κυβέρνησης, η οποία ενίοτε διαφημίζει τη «ανάπτυξη», εντούτοις δεν ανησυχεί για την τύχη των ηλικιωμένων και των ΑΜΕΑ που καταλήγουν στο δρόμο. Προστατεύει τα funds και τις τράπεζες, όχι τις οικογένειες που έχουν καταρρεύσει λόγω της κρίσης. Αντί να τηρούν τις υποσχέσεις τους, όπως «κανείς δεν θα χάσει την πρώτη κατοικία», χιλιάδες άνθρωποι διώκονται και χάνουν τα σπίτια τους κάθε εβδομάδα.
Η μητέρα μου δεν είναι απλώς αριθμός. Είναι άνθρωπος, με συναισθήματα και ανάγκες. Εμείς, ούτε ζητάμε ελεημοσύνη ούτε χρήματα. Ζητάμε δικαιοσύνη και την αναγνώριση της ανθρωπιάς μας. Όχι άλλη σιωπή, όχι άλλη ντροπή. Δεν είμαστε μόνοι σε αυτόν τον αγώνα.
Παρακαλώ, κοινοποιήστε αυτήν την ιστορία. Διότι ό,τι συνέβη σε εμάς σήμερα, μπορεί να χτυπήσει αύριο και τη δική σας πόρτα. Ας σταθούμε μαζί για να αντιμετωπίσουμε την αδικία και να διεκδικήσουμε το αυτονόητο.