Η Πεντηκοστή και η Ειρήνη
Ο πλανήτης βρίσκεται, μετά από πολλά χρόνια ειρηνικής συνύπαρξης μεταξύ των ισχυρών, μπροστά σε έναν αυξανόμενο κίνδυνο γενικευμένης σύρραξης. Ένα τέτοιο γεγονός, αν συμβεί, θα έχει ολέθριες συνέπειες που όλοι κατανοούμε. Στη διπλωματική γλώσσα ο όρος συμφέρον είναι ευρέως χρησιμοποιούμενος, με την οξύτητα της εποχής μας να αποκαλύπτει πλέον τα πραγματικά αίτια των συγκρούσεων. Στην μεταϊδεολογική εποχή, οι παραδοσιακές ιδεολογίες έχουν χάσει τη δύναμή τους να κρύβουν τις αιτίες της αντιπαλότητας, με αποτέλεσμα να παρατηρείται μια απομάκρυνση του πατριωτισμού και της θρησκευτικής πίστης, ιδιαίτερα στις χώρες που ανταγωνίζονται για κυριαρχία σε στρατηγικό και οικονομικό επίπεδο. Εντούτοις, είναι αδύνατο να αποδοθεί μια ενδεχόμενη μελλοντική σύρραξη σε θρησκευτικούς λόγους, εκτός αν ο ισλαμικός κόσμος προσφέρει μια οδυνηρή έκπληξη στους ισχυρούς στο μέλλον.
Οι αναλύσεις ειδικών που ασχολούνται με τις αντιπαραθέσεις βασίζονται σε μια υλιστική ιδεολογία, αντιμετωπίζοντας τον άνθρωπο ως προϊόν τυχαίων διαδικασιών της φύσης. Αυτή η προσέγγιση δικαιολογεί πλήρως τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, ενώ έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τη θεώρηση του ανθρώπου ως ηθικής προσωπικότητας, που έχει υποχρέωση να υπερασπίζεται τα πανανθρώπινα ιδανικά όπως η ελευθερία, η δικαιοσύνη και η ειρήνη. Παρά το γεγονός ότι η αγάπη και οι ηθικές διδαχές δεν έχουν τη θέση τους στις αναλύσεις, η διδασκαλία του Ιησού Χριστού προβάλλει ως μια **αιώνια διδασκαλία** που μπορεί να οδηγήσει τους ανθρώπους πέρα από τη βαρβαρότητα και στη δημιουργία πολιτισμού.
Όμως, οι επικριτές της διδασκαλίας του Χριστού τη θεωρούν συχνά ουτοπική, πιστεύοντας ότι το κακό είναι αναπόσπαστο μέρος της ανθρώπινης φύσης. Ωστόσο, μόνο με πίστη στον Θεό μπορεί να παραδωθεί μια αρνητική απάντηση στην ερώτηση αυτή. Αυτό υποχρεώνει τους ανθρώπους να πολεμούν το κακό, να επιδιώκουν έμπρακτα την προάσπιση των πανανθρώπινων ιδανικών και να προτάσσουν την ηθική έναντι των συμφερόντων των ισχυρών. Δυστυχώς, το κακό έχει πλέον αναληφθεί σε τρομακτικές διαστάσεις και οι περισσότεροι άνθρωποι αιχμαλωτίζονται από την ιδιοτέλεια ή τη δειλία, δικαιολογώντας τις εγκληματικές ενέργειες των ισχυρών ή σιωπώντας.
Παρά τις συνεχείς προσπάθειες για συνεννόηση και επίλυση διαφορών, οι εν λόγω πρωτοβουλίες έχουν αποτύχει οικτρά. Στην Παλαιά Διαθήκη καταγράφεται ο μύθος του πύργου της Βαβέλ, ο οποίος έμεινε ημιτελής λόγω της θεϊκής τιμωρίας για την αλαζονεία των ανθρώπων. Οι ισχυροί συνεχίζουν να συνάπτουν συμμαχίες, προσπαθώντας δήθεν να διασφαλίσουν την ειρηνική συνύπαρξη, αλλά στην πραγματικότητα υποτάσσουν τους άλλους στις επιδιώξεις τους. Ιστορικά παραδείγματα όπως η Αθηναϊκή συμμαχία, η ρωμαϊκή αυτοκρατορία, οι αποτυχημένες πρωτοβουλίες διεθνών οργανισμών και η Ευρωπαϊκή Ένωση, καταδεικνύουν τη συνεχιζόμενη κατάχρηση της ισχύος από τους ισχυρούς, υποβαθμίζοντας τα ίσα δικαιώματα και την ελευθερία των λαών.
Παρά τη σκοτεινή αυτή πραγματικότητα, οι άνθρωποι διατηρούν την ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον. Αυτή η ελπίδα ωστόσο, συχνά στηρίζεται στις ασαφείς υποσχέσεις των ισχυρών, που ποτέ δεν αναφέρουν τις προϋποθέσεις για την επίτευξή τους. Σε αυτό το πλαίσιο, ο σύγχρονος άνθρωπος καλείται να αναγνωρίσει την ανάγκη να στραφεί στον Ἀρχοντα της ειρήνης, ο οποίος προσδιορίζει τις ασφαλείς προϋποθέσεις για την επικράτηση της δικαιοσύνης και της ειρήνης. Η διαρκής πάλη ενάντια στον προσωπικό εγωισμό και τις αδυναμίες μας είναι αυτή που αναδεικνύει πολλούς νικητές, που η Εκκλησία τιμά ως αγίους και που προσφέρει πρότυπα για την ανθρωπότητα. Η διδασκαλία του Χριστού δεν είναι ουτοπία, αλλά η άρνηση της δικής μας προσπάθειας να την ενσωματώσουμε στην καθημερινή ζωή οδηγεί σε αδιέξοδο, με τις εξουσίες να εξελίσσονται σε σατράπες, υποσκάπτοντας τη δημοκρατία και την ελευθερία των λαών.
Κατά την ημέρα της Πεντηκοστής, στους ιερούς ναούς ακούγεται το κοντάκιο:
«Ότε καταβάς τας γλώσσας συνέχεε, διεμέριζεν έθνη ο Ύψιστος.
Ότε του πυρός τας γλώσσας διένειμε, εις ενότητα πάντας εκάλεσε.
Καί συμφώνως δοξάζομεν τό Πανάγιον Πνεύμα.»
Όσο λοιπόν πολεμούμε τον Άρχοντα της ειρήνης, ο οποίος μας καλεί σε ενότητα, οι αντιπαραθέσεις δεν θα σταματήσουν, και οι λαοί θα συνεχίσουν να σύρονται από τους ισχυρούς, όπως τα πρόβατα προς σφαγή.