Αναζητώντας τη Διαφάνεια στην Εκπαίδευση
Πρόσφατα, προκλήθηκε αίσθηση σε γυμνάσιο της Κοζάνης, όταν σύμβουλος εκπαίδευσης διένειμε έγγραφο ημερομηνίας 1-4-2025, το οποίο προπαγάνδιζε τη συμμετοχή των μαθητών στα Ωνάσεια σχολεία που θα λειτουργήσουν στην περιοχή την επόμενη σχολική χρονιά. Η συγκεκριμένη ενέργεια εγείρει σοβαρά ζητήματα δεοντολογίας και διαφάνειας στο πλαίσιο της εκπαιδευτικής διαδικασίας.
Η σύμβουλος, acting ως «πλασιέ» των Ωνάσειων σχολείων, προώθησε με ζήλο την ιδέα της φοίτησης, υποσχόμενη στους μαθητές και τις μαθήτριες μια «ευτυχισμένη και επιτυχημένη σχολική ζωή». Είναι σημαντικό να αναφερθεί ότι σε αυτή την ανάπτυξη προτάσεων, η σύμβουλος υποτίμησε το δημόσιο σχολείο, δίνοντας την εντύπωση ότι η φοίτηση σε ιδιωτικά εκπαιδευτικά ιδρύματα είναι η μοναδική επιλογή για την ακαδημαϊκή επιτυχία. Ωστόσο, παρέλειψε επιμελώς να αναφέρει τις δυσκολίες που συνεπάγονται οι εισαγωγικές εξετάσεις, τον αυξημένο ανταγωνισμό που επικρατεί και τις ανισότητες που αυτές επιτείνουν.
Η ενέργεια αυτή δεν μας ξαφνιάζει, καθώς αποκαλύπτει την αγωνία της κυβέρνησης για την επιτυχία του συγκεκριμένου εγχειρήματος που αποκαλεί «νησίδες αριστείας». Σύμφωνα με τη νεοφιλελεύθερη προσέγγιση, η εκχώρηση του δημόσιου αγαθού της παιδείας σε ιδιώτες θεωρείται στρατηγική επιτυχία, παρά τις αποτυχημένες εμπειρίες που έχουν καταγραφεί σε χώρες παγκοσμίως όπου εφαρμόστηκαν παρόμοια μοντέλα.
Για να προσελκύσουν μαθητές και μαθήτριες σε αυτά τα ιδιότυπα σχολεία, αξιοποιούνται άτομα με επιρροή στην εκπαιδευτική ιεραρχία. Αντί η κυβέρνηση της ΝΔ να προβάλλει τα Ωνάσεια σχολεία ως το μοναδικό μονοπάτι για «επιτυχημένες σχολικές σταδιοδρομίες», θα ήταν πιο ωφέλιμο να δώσει προτεραιότητα στη σωστή χρηματοδότηση και στελέχωση των δημόσιων σχολείων, που πρέπει να λειτουργούν σε πλήρη ικανότητα και αποτελεσματικότητα.
Η υποχρέωση της πολιτείας είναι να διασφαλίσει την παροχή ποιοτικής δημόσιας εκπαίδευσης σε όλα τα παιδιά, ανεξαρτήτως των οικονομικών τους συνθηκών και των μαθησιακών τους αναγκών. Είναι απαραίτητο να μη θεωρούνται τα δημόσια σχολεία ως «φτωχοί συγγενείς» των κρατικών δαπανών, αλλά να ενισχυθούν στο ρόλο τους ως θεματοφύλακες της γνώσης και της κοινωνικής δικαιοσύνης.